Weblog 19 februari 2009
Sinds een paar weken heeft onze kleine Tim last van kriebels, zoals de crèchejuffen dat plegen te noemen. De huisarts noemt het constitutioneel eczeem. Dat kan Timmy nog niet uitspreken, dus laten we het maar bij kriebels houden.
Als perfectionistische mama vind ik dat zielig en wil ik er alles aan doen om de kriebels in te tomen. Dus surft mama eindeloos op internet naar hoopgevende verhaaltjes en probeert ze die te onderscheiden van hoopgevende fabeltjes. Ook hapt ze streng een anti-allergiedieet en experimenteren we met allerlei smeerseltjes. Elke dag houden we in een spreadsheetje bij wat we allemaal hebben gesnoept, geslokt, gespeeld en gesmeerd.
Kostte kleine Timmy al heel veel tijd, nu nog meer aan hypoallergene hapwaren zoeken, zalfjes bij apotheek en drogist halen, zelf koekies bakken zonder boter, ei en geraffineerde suiker, ’s ochtends katjang idjoe koken in plaats van brood, zelf soepies maken zonder room, etc. Want diëten OK, maar een Indische wil natuurlijk wel lekker blijven eten… Gelukkig mag kokosmelk nog wel. Om zelf niet uitgeput te raken, eet ik elke twee uur en doe ik weer regelmatig een middagdutje, maar dat gaat wederom van mijn werktijd als zelfstandig ondernemer af. Een paar uur per dag blijven werken lukt met wat improviseren nog net, maar het huishouden schiet er regelmatig bij in. F O U T ! Stof kan ook een allergeen zijn… De productiviteitsfrustratie slaat regelmatig toe en soms moet een spoedofferte met Tim in de draagzak achter de pc ineengeflanst.
Maar de wilskracht is nog steeds groter: alles in de hoop te ontdekken waar kriebels voor wegrennen. Helaas kan ik voorlopig nog nergens chocola van maken en ook dat frustreert: ik wil zo graag de perfecte mama zijn die elke kriebel wegjaagt voor het leukste en liefste jongetje van de hele wereld. Ik mail mijn nichtje die ook eczeem heeft om tips, vraag de huisarts om een krabpak, allergietest en gistdodende shampo, vraag nieuwbakken papa om te stofzuigen, de oppasoma’s om met Tim in de wandelwagen alle boodschapjes her en der op te halen en de koekies en soepies te maken, … Pfft, ik krijg wel de kriebels van al dat georganiseer…
Weblog 010409 – Kriebeljacht 2: Hocus, pocus, pas?
Een maand lang heb ik alles uit mijn voeding weggelaten waar veel eczeembaby’s allergisch voor zijn en kun je mijn ribbetjes tellen. Helaas was Tim nog steeds in oorlog met zijn kriebels. De enige reguliere geneeswijze die nog open stond, was hormoonzalf, een tijdelijke symptoombestrijder die zijn huid op den duur zou gaan aantasten. En dan maar tussen de één à drie jaar wachten tot het vanzelf over gaat, terwijl meneertje vergaat van de jeuk of onder de hormonen komt? Dagetnie. Hoe kan hij zich motorisch en emotioneel goed ontwikkelen als er zoveel tijd, energie en aandacht gaat naar gekrabbel en gerochel?
Googlend belandde ik al snel op de site ‘www.allergie-weg.nl’, een alternatieve therapie die succes claimt bij onder andere eczeembaby’s: geen symptoombestrijding, maar de oorzaak verhelpen met acupressuur en aanverwante technieken, samengevat onder de naam N.A.E.T. Een gesprek met een therapeute die het aanbiedt, levert in mijn rationele belevingswereld een hoop ‘hocus pocus pas’ op: ze test Tim op verschillende allergieën door mij op mijn rug op de behandeltafel te leggen met Tim op mijn buik zittend in huidcontact met mij en het allergeen in een glazen ampul. Ik steek mijn linker arm omhoog en moet tegendruk geven wanneer zij de arm naar beneden probeert te duwen. Zwijgend ‘vraagt’ ze Tim of zijn huid, hart, longen, gevoelsleven, etc. tegen het allergeen kunnen, of ze hem ervoor mag behandelen en of het prioriteit heeft. Aan de reactie die ik met mijn arm schijn te geven, voelt ze zijn antwoorden. Een behandeling betekent dat ik moet gaan zitten met Tim op schoot, wederom in huid-op-huidcontact met mij en het allergeen en dat zij bepaalde punten op mijn rug masseert. Ik fungeer dus als een soort medium voor Tim, omdat hij nog niet kan praten en omdat zijn lijfje nog te teer en te klein is om rechtstreeks te worden behandeld. Hocus pocus pas?
“Eerst bekijk ik samen met mama de hele kamer, zodat ik me een beetje op mijn gemak voel: er zitten zwarte meneren heel stil met hun voeten over elkaar en een mooi vlammetje op schoot, het ruikt er lekker, er staan mooie groene planten en die vriendelijke mevrouw straalt rust uit. Maar het leukste is dat ik steeds in verschillende houdingen op mama’s schoot mag zitten; het lijkt wel op het wipwapspelletje dat ze thuis op de bank vaak met me speelt. Als het me in één houding te lang duurt, dan ga ik mama’s kleren verkennen. Dat is een effectieve strategie om die vriendelijke mevrouw zover te krijgen dat ze me een speeltje in mijn handen duwt. Na afloop ben ik wel moe van alle indrukken, maar dan kan ik in de auto lekker bijslapen.”
We zijn er nu vijf keer geweest en Tims allergieën voor calcium (koemelk?), suiker (geraffineerde suiker?), nachtschaduwgroenten (ui/tomaat/paprika) en pollen zouden nu zijn behandeld. Er staan er nog een paar op het programma, maar intussen ben ik dus weer melk-, suikerproducten en uien, tomaten en paprika gaan eten. Het is nog te vroeg om conclusies te trekken, maar ik kom gelukkig weer een beetje richting mijn normale gewicht en Tims eczeem is nagenoeg verdwenen. Hij heeft nog wel wat jeuk aan zijn beentjes en bolletje en zijn chronische verkoudheid is nog niet helemaal over, maar er zitten geen krabbelwonden meer op zijn huidje. Daarnaast lijkt hij een ander jongetje te worden: was hij voorheen al leuk en zoet, nu begint hij echt te leven: kraaiend van levenslust, schaterlachend tijdens het spelen en steeds op onderzoek in de wereld om hem heen. Dat kan natuurlijk gewoon met zijn leeftijd te maken hebben, maar goed, wel toevallig dat het precies samenvalt met het afnemen van zijn eczeem. Hocus pocus pas?
Koeweetnie, maar ik geloof dat ik het antwoord niet ga zoeken. Hoop op een onbezorgd levend kind begint weer te gloren; zo moge het zijn.
Weblog eind april
Joepie! De oorlog tegen de kriebels lijkt gewonnen: alle eczeem is verdwenen, maar zijn longetjes zitten nog wel vol slijm in deze pollentijd. Met inmiddels veel vertrouwen in therapeute Jolande, blijven we nog een poosje langskomen voor allerhande zwakke plekken in Tims imuunsysteem, in de hoop dat het eczeem ook echt weg zal blijven en zijn longetjes ook schoon zullen worden. De opdrachten van deze zelfstandig ondernemer stromen ineens binnen en gelukkig kan ik nu de energie en de tijd vinden om ze uit te voeren.
27 juli 2009
Vorige week hebben we voorlopig de laatste afspraak bij Jolande gehad. Tim is een ander kind dan hij in februari was: hij eet gewoon brood met kaas, jam en pindakaas zonder eczeem te krijgen, kan weer in het gras spelen zonder het benauwd te krijgen en is in plaats van een stille baby die matig at en nog altijd ’s nachts niet doorsliep, een vrolijk brabbelend, uitbundig spelend jongetje geworden die goed slaapt en elke dag zijn buikje rond eet met alles wat we hem maar aanbieden. Twee zeer heftige allergieaanvallen (binnen 10 minuten helemaal onder de roodwitte bultjes, longetjes vol slijm en brullen) konden efficiënt worden ingedamd met Jolandes adviezen. Volgens het consultatiebureau zit hij weer helemaal ‘op schema’ qua groei en ontwikkeling, terwijl hij de afgelopen maanden wat dat betreft behoorlijk achterop was geraakt. De ogen van de consultatiebureauartsen groeiden iedere keer dat ze Tim de afgelopen tijd zagen, uit tot theeschoteltjes: “Wat ziet hij er goed uit! Wat ontwikkelt hij zich goed!” We zijn intens dankbaar dat we dit avontuur met Jolande zijn aangegaan. Neveneffect: Tims mama slaapt ook weer goed en heeft weer tijd en energie voor haar werk.
Mama Katja
